Hoe het licht uitging op het podium

Als kind stond ik graag op het podium. Of het nu ging om klassieke balletvoorstellingen, playbackshows op school of toneelstukken, het was een plek waar ik mezelf helemaal thuis voelde. Ik gloeide van trots en genoot van elk moment. Maar ergens onderweg, tijdens het volwassen worden, raakte ik dat gevoel kwijt. Ik heb heel mijn leven op het podium gestaan. Als kind danste ik klassiek ballet en gloeide ik van trots als ik een voorstelling had, ik deed mee aan play back shows op de lagere school, stapte in ieder toneelstuk waar ik maar in mocht stappen. Dat gevoel! Ik genoot van ieder moment. Ik kan nog precies het gevoel naar boven halen. De spanning net voordat ik op het podium stapte, het kijken naar de mensen die er zaten, de felle lichten én de verbinding met het publiek.

In mijn werk stond ik regelmatig voor grote groepen. Ik heb er altijd veel plezier in gehad, alleen dat ene fijne gevoel kwam maar niet naar boven. De magie van vroeger leek verdwenen. In plaats daarvan voelde ik steeds vaker spanning en afstand. Het licht ging uit in plaats van aan. Ik snapte het niet. Ik wilde zo graag dat podium op en terug naar dat ene gevoel. Waarom voelde het niet meer zo fijn als vroeger? Waarom leek het alsof ik mijn plek op dat podium was kwijtgeraakt?

De puzzelstukjes vielen pas op hun plek toen ik werd gevraagd om mijn verhaal te delen over mijn werk met Human Design en familieopstellingen. Twee maanden geleden stond ik voor een volle zaal, klaar om mijn passie en inzichten te delen. Ik voelde spanning door mijn lijf heen gaan. Dit gaat niet alleen over het delen van mijn kennis, dit gaat over mijn persoonlijke ervaring. Toen ik de zaal rondkeek en mijn ogen heel even sloot voordat ik begon te spreken, voelde ik iets wat ik jaren had gemist. Het stroomde. De verbinding ontstond. Het was alsof dat kleine meisje van vroeger weer op het podium stond, vol vertrouwen en vreugde.

Die ervaring was magisch. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me volledig thuis op het podium. Niet omdat ik iets moest bewijzen, maar omdat ik kon delen wat me werkelijk raakt. Mijn verhaal, mijn inzichten, mijn passie – dat creëerde de verbinding. En het was die verbinding met de mensen in de zaal die me dat gevoel van vroeger teruggaf.Ik heb geleerd dat het podium niet draait om perfectie of controle. Het is een plek van overgave, kwetsbaarheid en authenticiteit. Door simpelweg mezelf te zijn en te vertrouwen op mijn intuïtie, kon ik de energie laten stromen. Het gaf me niet alleen kracht, maar ook dankbaarheid – voor het pad dat ik afleg en de lessen die ik heb leer.

Het podium is voor mij een plek van kracht en verbinding. Het voelt als thuiskomen. Of ik nu een groep inspireer met de magie van Human Design of persoonlijke verhalen deel, ik weet dat ik daar hoor. En dat kleine meisje in mij? Zij staat er weer, gloeiend van trots. 💜